Co słychać w Instytucie?

Jest otchłań, rozumiecie? Czasami mi się śni. Biegnie bez końca w głąb i jest pełna rzeczy, których nie wiem. Nie mam pojęcia jak otchłań może być pełna, przecież to oksymoron, ale ona taka jest. Sprawia, że czuję się mały i głupi. Ale nad nią biegnie most i chcę po nim przejrzeć. Chcę stanąć pośrodku i podnieść wysoko ręce... (...) a wtedy te wszystkie rzeczy w ciemności wypłyną do góry. Ja to wiem!

Gdy tylko usłyszałam, że King szykuje dla nas nową premierę, już wiedziałam, że chcę to przeczytać. I wcale nie dlatego, że jestem jego fanką – niektóre książki tego autora bardzo mi się podobały, a inne mniej. Opis mnie zachęcił, bo wiele obiecywał. Ale czy rzeczywiście „Instytut" zaliczyłabym do najlepszych książek Mistrza?

Luke Ellis ma jedenaście lat i uczy się w szkole dla wyjątkowych dzieci. Jest niezwykle uzdolniony – opanował już materiał szkoły średniej i planuje rozpocząć naukę na dwóch uczelniach. Ale wcale nie dlatego zainteresowali się nim ludzie z Instytutu. Od czasu do czasu, gdy towarzyszą mu silne emocje, udaje mu się poruszać niewielkie przedmioty w swoim otoczeniu. I dlatego zostaje porwany. Okazuje się, że takich dzieci jak on jest w Instytucie więcej. Każde z nich, podobnie jak Luke ma moce parapsychiczne, które Instytut ma za zadanie rozwinąć. Dzieci razem stanowią siłę, która niewłaściwie użyta, może ten świat doprowadzić do zguby... Stosowane w tym miejscu metody badawcze nie mają jednak nic wspólnego z dobrem dzieci.

„(...) jeśli naprawdę uda ci się uciec, jeśli nie złapią cię w lesie ani w Dennison River Bend i znajdziesz kogoś, kto ci uwierzy... jeśli pokonasz te wszystkie znaki zapytania, może uda ci się wyciągnąć na światło dzienne wszystko, co się działo tutaj przez pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat. Zwalisz im to wszystko na głowy. (...).
A to może oznaczać koniec świata.”

Początek do złudzenia przypomina serial Stranger Things, bo niektóre motywy się powtarzają. Telekineza, wyjątkowe moce, dziecięcy bohaterowie i eksperymenty rządowe – już wcześniej to znałam. dlatego też na początku książka mnie nudziła, tak mniej więcej do połowy niewiele się działo. Owszem, świat wykreowany przez Kinga bardzo się różni od tych serialowych, ale jednak podobieństwo jest zauważalne. Czytałam jednak w nadziei, że jest to wprowadzenie do czegoś niesamowitego.

Książki Mistrza mają to do siebie, że albo trafiają prosto w serce, albo zupełnie się nie podobają. Co do tej jednak mam mieszane uczucia. Pierwsza połowa mi się dłużyła. Opisy męczyły, choć z drugiej strony opisanie takiej ilości bohaterów musiała być niezłym wyzwaniem, a tutaj wypadło to całkiem dobrze. Drugą połowę już lepiej mi się czytało, a pod koniec autor szykuje dla nas naprawdę mocne wrażenia. Co tam się działo! Pamiętam, że w napięciu czytałam te ostatnie 150 stron podczas czterogodzinnej podróży autobusem. Można by to porównać do dobrego kina akcji. Szanuję autora za to, że potrafi tak działać na wyobraźnię, że książka przemawia do nas lepiej niż jakikolwiek film. Zastanawiam się też jak to możliwe, że autor umie tak manipulować czytelnikiem. Wśród tych wszystkich dramatycznych scen w finale, niejednokrotnie natrafiałam na momenty, gdzie może się zdarzyć niekontrolowany wybuch śmiechu. Pasażerowie podróżujący ze mną mieli zatem niezły ubaw 😁

Ta lektura nie należy do lekkich. Styl jest dosyć wymagający i bogaty w opisy. Akcja na początku może się dłużyć. Mimo wszystko to, co autor robi z nami pod koniec, jest wystarczającym powodem, by sięgnąć po tę książkę. w moim odczuciu nie jest to najlepsza książka autora spośród tych, które czytałam, ale mimo wszystko jestem zadowolona, że mogłam ją przeczytać. Było warto. „Instytut” to kolejna niepokojąca wizja świata, w którym dobro nie zawsze zwycięża. Tylko tym razem z udziałem dzieci… Jesteście gotowi?

           Moja ocena: 6/10

Stephen King, Instytut

Ilość stron: 670

Wydawnictwo: Albatros

Data premiery: 11.09.2019