Życie na studiach oczekiwania vs. rzeczywistość cz. 2, czyli sytuacje, które spowodowały, że płakałam ze śmiechu

Przyszła pora na drugą cześć serii o życiu studenckim. Dzisiaj postaram się Wam udowodnić, że studencka rzeczywistość to nie tylko ciągły bieg, zaliczenia, kolokwia egzaminy i brak czasu na wszystko. Nieraz przekonałam się, że moje studia to też skarbnica cytatów, które niejednego mogą zainspirować, a także ogromna ilość sytuacji, które powodują, że człowiek śmieje się do łez. Gotowi? Zatem zaczynajmy.

1. Jeżeli myślisz, że w akademiku cię nie napadną, to się grubo mylisz – Ręce do góry! To jest napad.

Niedawno moja współlokatorka została zaczepiona w sklepie przez kolegę, który zapytał, jak tam jej się żyje po napadzie. Napadzie, którego świadkiem i ofiarą był nie kto inny, tylko ja.

Pewnej niedzieli gotowałam sobie obiad w kuchni wspólnej w akademiku. Podczas, gdy mój sos był już prawie gotowy, odwiedziło mnie tam dwóch panów. Wyglądali na trochę starszych ode mnie. Intuicja podpowiadała mi, że wracają z jakiegoś obozu, co zresztą można było przypuszczać, zważywszy na duży czarny wór, który mieli ze sobą. Narzekali, że na korytarzach nie ma łazienek, a kiedyś były ogólnodostępne dla wszystkich. Wyjaśniłam im więc, że łazienki mamy tylko w pokojach. Zapytali mnie czy mogą z niej skorzystać i obiecali, że po sobie posprzątają, więc niechętnie i bez przekonania, ale dałam im szansę. Nie rób drugiemu, co tobie niemiłe – wspaniałomyślnie przyszło mi do głowy. Gdybym ja pilnie potrzebowała prysznica, nie chciałabym, by ktoś odmówił mi skorzystania z łazienki.

Poszliśmy więc do pokoju, jeden z panów poszedł do łazienki, a drugi grzecznie czekał na korytarzu. Poprosiłam kolegę, żeby ich dyskretnie przypilnował, a sama udałam się do kuchni, aby zamieszać na patelni. Po kilkunastu minutach wracam do pokoju wracam z patelnią w jednej ręce i garnkiem pełnym makaronu w drugiej, i co widzę? Panowie ze straży kortowskiej na korytarzu pod moim pokojem rozmawiają z owymi przybyszami. Zarzucono im bezprawne wtargnięcie na teren akademika, bo pomimo braku zezwolenia od pani na recepcji zdecydowali się wejść. Panowie zażądali od nich dokumentów, ale wyglądało na to, że nie mieli ich przy sobie. Pan ze straży zaczął dobijać się do łazienki, skąd ciągle dochodził odgłos lejącej się wody,  wołając „proszę natychmiast przerwać ten prysznic”, a ja grzecznie jadłam swoje spaghetti trochę rozbawiona tą osobliwą sytuacją a jednocześnie zastanawiając się, czy nie poniosę z tego powodu jakichś konsekwencji.

Po wszystkim odeszli, zostawiając mi wybrudzoną wycieraczkę łazienkową i w połowie zużytą buteleczkę mydła. W przedpokoju został też ów czarny wór, w którym znajdowały się kalosze panów. Na szczęście jeden z nich wrócił po swój bagaż.

Miałam niemały kłopot jak ja potem wyjaśnię współlokatorkom, skąd się wzięły te spustoszenia w łazience. Jednak jakoś to przyjęły, a nawet teraz śmiejemy się wspominając ten osobliwy „napad”. Na początku trochę niepokoiły się, czy nic mi się nie stało, ale uspokoiłam je zapewniając, że panowie raczej na potencjalnych gwałcicieli nie wyglądali. A moja współlokatorka na to: „No to porządni ci gwałciciele jak najpierw prysznic poszli wziąć” 😅

2. Jak cię zobaczyłem, to mi spadły spodnie

Wybierałam się na koncert. Wtedy właśnie wpadł do mnie przyjaciel z niezapowiedzianą wizytą. Byłam akurat w tak świetnym nastroju, że włączyłam dobrą muzykę i wygłupialiśmy się przy muzyce. W pewnym momencie on wpadł na genialny pomysł, żeby się schylić, złapać mnie za nogi i podnieść do góry, tylko… jego spodnie tego nie wytrzymały i pękły w najmniej odpowiednim miejscu. Długo nie mogliśmy przestać się śmiać. A gdy to już się udało, ale pomyślałam sobie jak on wróci do domu z taką dziurą na tyłku, to znów zaczynałam się śmiać 😂 Ta sytuacja przypomniała mi też pewną zabawną piosenkę.

3. Studenci i ich orientacja przestrzenna

Mieliśmy ćwiczenia w sali komputerowej. Pan wyjaśniał nam formułę mnożenia macierzy w Excelu. Zaznaczyć lewym przyciskiem myszy, przeciągnąć w dół. Jako że niektórym zajęło to dłużej niż przewidywał, to próbował nam lepiej uzmysłowić, która strona to prawa, a która lewa: „jak to mawiał Robert Górski w kabarecie – prawa noga to ta, u której duży palec jest po lewej stronie” Muszę przyznać, że to było bardzo pomocne, prawda? 😁

4. Czy warto mieć ograniczenia?

Wokalista przed koncertem przywołał tekst zasłyszany przy wejściu do pubu.

Do pubu przed koncertem wchodzi dwóch panów i jeden powiada do drugiego:

– Stary, ja dzisiaj to wszystko, co się rusza...

– A ja nie stawiam sobie takich ograniczeń

5. On tak na mnie patrzy, że zapominam, gdzie są schody

Przywołam teraz sytuację, o której już opowiadałam, ale pasuje mi bardzo do posta o tej tematyce.

Byłam z przyjaciółką na kebabie. To już stało się tradycją, by iść tam przynajmniej raz w tygodniu, ale wtedy byłyśmy pierwszy raz w nowym miejscu. Lokal ma to do siebie, że jest mały i są w nim dość wysokie schody wejściowe. Po odebraniu zamówienia wychodzimy na zewnątrz, gdy niespodziewanie ona zapomniała o schodach, a przez to kebab się przełamał – tortilla była długa – i większa jego część wylądowała na podłodze.

No cóż, w życiu nie zawsze bywa lekko, trzeba zacisnąć zęby i iść dalej, choć trochę szkoda i jedzenia i tego miłego pana, który musiał się uporać potem z tym bałaganem na schodach. Ale przez całą drogę powrotną nie mogłyśmy opanować śmiechu Szczególnie, gdy Natalia na swoje usprawiedliwienie powiedziała: „bo on tak na mnie spojrzał, że zapomniałam, gdzie są schody” Jaki z tego morał? Panowie, uważajcie, bo każde spojrzenie ma super moc 😀

6. Uważaj, by nie zginąć pod kołami roweru

Wracałam z przyjaciółką z wykładów. Skoczył mi się chodnik, więc postanowiłam przejść na drugą stronę ulicy. Zerknęłam, że akurat nic się nie zbliżało, a poza tym Kortowo jest strefą, w której piesi mają pierwszeństwo. Podobno. I nagle słyszymy dzwonienie, a obok nas na środku ulicy zatrzymuje się chłopak, który pojawił się znikąd i prawie na nas wpadł, czy raczej my wlazłyśmy mu pod koła, nieważne. Zamiast się zdenerwować czy na nas nakrzyczeć, uśmiechnął się uroczo i pojechał dalej 😀 Zaczęłyśmy żartować, jak to śmierć grozi na każdym kroku i zginąć można nawet na prostej drodze pod kołami roweru. 

 Ciąg dalszy nastąpi… Podobało się?

PS. Tego posta musiałam pisać dwa razy, bo jakimś cudem usunęła mi się wersja robocza, która miała jakieś 856 słów. Przez to straciłam pół dnia, ale zdecydowanie było warto 😊