Gdy panika osiąga apogeum... jak żyć?

Cała panika zaczęła się wraz z początkiem marca. Pierwsze potwierdzone przypadki koronawirusa w Polsce. Miałam tyle planów. Czwartego marca jeszcze dołożono 200 dodatkowych biletów na „Wybranych” w Bydgoszczy. Potem codziennie dowiadywaliśmy się o nowych przypadkach zachorowań. Kilka dni później odwołano dni otwarte na UWM-ie. Na innych uczelniach zajęcia częściowo ograniczono. 10 marca dowiedziałam się jednocześnie trzech rzeczy – wystąpiło podejrzenie zakażeniem koronawirusa w Olsztynie, zakazano odwiedzin w akademikach, a koncert w Bydgoszczy został przełożony na wrzesień. A potem z dnia na dzień zmieniło się wszystko.

Zajęcia na wszystkich uczelniach zostały zawieszone na dwa tygodnie. Zamknięto kina, muzea a nawet biblioteki. W sklepach, a potem w aptekach pojawiły się kolejki, z półek zaczęły znikać niektóre towary. a potem pierwsza śmiertelna ofiara w Polsce, a wszystkich zachorowań jest już 58. Lęk i panika osiągają apogeum. Każdy z nas zadaje sobie pytanie: dokąd nas to wszystko doprowadzi?

Na zajęciach prowadząca powiedziała, że epidemię koronawirusa można określić mianem czarnego łabędzia – jest to nieprzewidywalne zdarzenie o ogromnym wpływie na rzeczywistość. To mnie chyba dotknęło najbardziej. Skoro sytuacja tak bardzo się zmienia z dnia na dzień, to kto jest w stanie przewidzieć, co będzie za miesiąc? Za kilka miesięcy i później?

Gdy zagrożenie staje się realne, zmienia się nasz sposób myślenia. Temat koronawirusa poruszany jest wszędzie, a media bombardują nas nowymi informacjami na ten temat na kroku. Epidemia to teraz temat numer jeden. Tu nie ma miejsca na stopniowe przystosowanie się do nowych realiów. Z dnia na dzień zostaliśmy wrzuceni w rzeczywistość, gdzie na każdym kroku czai się ryzyko zachorowania, trzeba bardzo dokładnie dbać o higienę, wszelkie wyjścia z domu stały się niebezpieczne, a nawet niepożądane, o imprezach już nie wspominając. Jeszcze kilka dni temu narzekałam jak ciężko jest mi siedzieć od ósmej do szesnastej na uczelni, a niedługo będę tęsknić za normalnością. Nawet zdalna praca w domu nie zastąpi tej na ćwiczeniach, gdy trzeba zrobić projekt na zaliczenie w grupie. Dwa tygodnie jeszcze można w ten sposób przetrwać, ale co będzie dalej?

W obliczu takiego zagrożenia przyjmujemy różne postawy. Pojawiają się różne myśli, w tym też myśli o śmierci. Może to nie do końca uzasadnione, bo panika wszystko wyolbrzymia, ale zaczęłam zadawać sobie pytanie, co bym zrobiła, gdyby jutro miał być mój ostatni dzień. Usłyszałam ostatnio takie zdanie, które mi tutaj pasuje. Nie pamiętam, kto był jego autorem, ale brzmiało mniej więcej tak: za dużo czasu marnujemy na rzeczy niepotrzebne, a za mało poświęcamy na to, by kochać. Może przyszedł czas, by w końcu to zmienić?

Zwolniłam, zaczęłam się zastanawiać nad priorytetami. Co jest w życiu najważniejsze, a na co poświęcam za dużo czasu niepotrzebnie? Co chciałabym jeszcze zrobić tutaj i teraz? Czy są jakieś relacje, które powinnam naprawić lub przynajmniej spróbować naprawić? Czy jest coś, co jeszcze powinnam powiedzieć lub zrobić, zanim będzie za późno? Znalazłam czas na rzeczy, które ciągle mi gdzieś umykały w tym codziennym pośpiechu. Znalazłam czas, żeby nacieszyć się wypitą bez pośpiechu herbatą. I świadomie przeżywać każdą chwilę.

       I wiecie co? Myślę, że ta świadomość powinna nam towarzyszyć każdego dnia, a nie tylko w sytuacjach nadzwyczajnych. Nigdy nie będziemy wiedzieć, ile czasu nam pozostało. Musimy przeżywać każdy dzień maksymalnie. Tak, by potem nie było czego żałować.

A jak Wy radzicie sobie z tym, co się dzieje?