O dwójce wolontariuszy, co wszystkie dzieci mieszkające w Olsztynie policzyli

Już dawno nie było wieści z wolontariatu, a zapowiadałam, że o Uniwersytecie Dzieci też będę opowiadać. Dzisiaj zamierzam to nadrobić. Jeśli nie wiecie dokładnie na czym polegają te zajęcia, zachęcam do przeczytania posta, w którym opowiedziałam czym jest Uniwersytet Dzieci, jak doszło do tego, że się tam znalazłam oraz jak wyglądały moje pierwsze zajęcia z najmłodszymi studentami. Znajdziecie go TUTAJ. Jeśli ktoś ma możliwość, to zachęcam do podjęcia tego wyzwania i dołączenia do grona wolontariuszy, bo naprawdę warto.

Po feriach brałam udział w wykładzie „Dlaczego kultura przenosi się do internetu?”, na którym dzieci zastanawiały się nad korzyściami płynącymi z coraz powszechniejszego wykorzystywania Internetu. Towarzyszy on nam już niemal w każdej dziedzinie życia.

Wczoraj zaś miałam okazję odwiedzić Urząd Statystyczny w Olsztynie i uczestniczyć w warsztatach „Ile dzieci mieszka w Olsztynie?”, które były okazją do przybliżenia studentom tajemnic statystyki i pokazania, że towarzyszy nam ona na każdym kroku.

Do Urzędu dotarłam o 8.20 i niemałym zaskoczeniem było to, że drzwi były zamknięte. Gdy spojrzałam na godziny otwarcia, przypomniałam sobie, że przecież jest sobota, a czynne było tylko od poniedziałku do piątku. Na szczęście po chwili zszedł pan, żeby mi otworzyć.

Od niedawna do naszych obowiązków należy też opracowanie za pomocą strzałek planu dojścia do sali, w której odbywają się zajęcia. Trochę jak zabawa w podchody z dziećmi i ich rodzicami 😁Gdy już to zrobiłam, przyszedł kolega, który razem ze mną miał pomagać w przebiegu zajęć. Wcześniej sprawdziłam, kto będzie mi towarzyszył na tych zajęciach, ale nic mi to nie powiedziało, bo jego imię i nazwisko brzmiało dość dziwnie. Okazało się, że chłopak jest z Turcji. W Polsce mieszka od pięciu miesięcy, ale po polsku mówi całkiem nieźle. Przyjechał do nas, by uczyć się polskiego i rozpocząć studia magisterskie. W trakcie zajęć wszystko pilnie notował, gdy podejrzałam w jego zeszycie, że umie napisać nasze polskie „ó”, to byłam pod wrażeniem. Znam ludzi, którzy ciągle mają braki w ortografii i powinni brać z niego przykład. No i miałam okazję go zapytać, co sądzi o naszych olsztyńskich kebabach (tak, to już chyba zboczenie zawodowe XD).

         Panie z urzędu, które potem prowadziły zajęcia okazały się być bardzo miłe. Oprowadziły nas po swoim biurze i zaproponowały coś do picia. Treści zajęć przedstawiły dzieciom w dość atrakcyjny sposób. Na początku zaprezentowały grę Stat Misja, w której zadaniem studentów było rozwiązanie quizu z pytaniami dotyczącymi wybranych danych statystycznych. Gdy już im się to udało, wywiązał się taki oto dialog — z cyklu dzieci uczą i bawią:

„— A wiecie, co teraz będzie nagrodą za ukończoną misję? - zapytała pani prowadząca.

— To, że będziemy mogli włączyć kompa? - powiedział jeden chłopiec."

       Najpierw jednak nastąpiła krótka prezentacja dotycząca ciekawostek statystycznych oraz samego pojęcia statystyki i tego, czym się zajmuje oraz co to jest tajemnica statystyczna.   Podobała mi się jej forma, bo nie było kilkunastu czy kilkudziesięciu linijek na każdym slajdzie — nawet starsi studenci tego nie lubią, a co mowa dzieci. Znalazły się tam różne zadania, przykłady i ilustracje. Dowiedziałam się na przykład, że ze zwierząt chronionych w Polsce najmniej jest niedźwiedzi brunatnych - w 2017 roku było och tylko 304. w naszym kraju nie brakuje za to bobrów - mamy ich aż 125 tysięcy. Powiem Wam też jako ciekawostkę, że Urząd Statystyczny w Olsztynie ma też swoją maskotkę, którą panie pokazały dzieciom na zajęciach. Nazywa się GUŚ i jest zbudowany z cyferek.

Potem dopiero odblokowaliśmy dzieciom komputery i grały one w proste gry związane z tworzeniem wykresów statystycznych. Wydaje mi się, że było to strzałem w dziesiątkę, bo po zakończonych zajęciach, gdy zbierałam głosy, czy dzieciom się podobało, jeden chłopiec podzielił się ze mną spostrzeżeniem, jak bardzo ucieszyło go że mógł sobie pograć na zajęciach.  Inny z kolei był nieusatysfakcjonowany faktem, że gry są zbyt proste i najchętniej pograłby w Minecrafta. No cóż, nigdy nie da się dogodzić wszystkim.

Po skończonych zajęciach odnieśliśmy plecak z materiałami do biura, gdzie czekały na nas tosty i ciastka. w Uniwersytecie Dzieci lubię to, że oprócz ciekawych, rozwijających zajęć i możliwości spróbowania swoich sił w pracy z dziećmi mam też okazję poznać świetnych ludzi, pełnych pozytywnej energii i chęci do pomagania, bo to właśnie łączy nas na wolontariacie. Czasami po zajęciach czy na różnych spotkaniach organizacyjnych i wydarzeniach jest możliwość, by porozmawiać czy pograć w gry, przy których jest mnóstwo zabawy. Wczorajszy dzień zakończyłam takim właśnie spotkaniem.

Poniżej zdjęcie centrum Olsztyna o poranku. Żeby tam być o ósmej, musiałam niestety bardzo wcześnie wstać i to w sobotę, ale koniec końców dzień miałam udany 😊