Akademikowy surwiwal - tu nic nie jest niemożliwe

Od kiedy zaczęłam studia, dane jest mi tu mieszkać. Jak to mówią, nigdzie człowiek tak nie poczuje klimatu studiowania jak w akademiku. I z taką właśnie myślą wybrałam akademik. Czy po dwóch latach mieszkania tutaj dalej mam takie pozytywne wrażenie? Podzielę się z Wami moimi doświadczeniami - dzisiaj obalamy mity na temat mieszkania w akademiku.

Jak wszystko ma to swoje wady i zalety. Wybierając akademik kierowałam się chęcią poznania nowych osób. Pierwszy rok studiów, a w szczególności pierwsze półrocze jest bardzo ciężkie i warto mieć jakąś bratnią duszę, która pomoże Ci to wszystko przetrwać. W akademiku, gdzie mieszkają sami studenci, w znacznej większości z tego samego lub pokrewnego kierunku, nie trudno o nowe znajomości. Nawet jeśli nie będzie to od razu przyjaźń na całe życie, to przynajmniej jest nadzieja, że spotkasz kogoś ze starszego rocznika, kto będzie tak dobry i podzieli się notatkami. Jeśli lubisz poznawać ludzi, akademik jest dobrym rozwiązaniem, chociażby dlatego, że nic tak nie pozwala poznać człowieka jak wspólne mieszkanie.

Spotkałam się z zarzutami, że ryzykowanie wspólnego mieszkania z kimś obcym to szaleństwo. Mówię tu o sytuacji, gdy ktoś wybiera się mieszkać do akademika nie znając swoich przyszłych współlokatorów, bo jak się idzie z kimś znajomym to zupełnie inna bajka. Gdy jesteś sam, nigdy nie masz pewności na kogo trafisz. I tu muszę przyznać, że na pierwszym roku, gdy jeszcze studiowałam na poprzednim kierunku, z którego potem zrezygnowałam, trafiłam tragicznie. Na początku roku akademickiego chętnych do mieszkania w akademiku było więcej niż miejsc. Wylądowałam w pokoju trzyosobowym z dwiema dziewczynami, które znały się już rok. Studiowały co prawda na tym samym kierunku, ale to było jedyne, co nas łączyło. Pokój jak dla trzech osób był mały i ciasny, ale wystarczyłby... gdyby nie to, że prawie codziennie nocował u nas chłopak jednej z koleżanek, który mieszkał trzy piętra wyżej.

Na początku, gdy jeszcze dziewczyny wydawały się być miłe, próbowałam to jakoś znosić, ale potem zmieniłam pokój. I za drugim razem wcale nie trafiłam lepiej. Mieszkałam z Olą w pokoju dwuosobowym. Ola studiowała filologię niemiecką, była otwarta i bezpośrednia, mogłam z nią pogadać na wiele tematów. Problemem było tylko to, że ona gadała zbyt dużo. Czasami wolałam sobie w spokoju poczytać książkę, posiedzieć w notatkach, dokończyć sprawozdanie, które musiałam oddać następnego dnia czy nauczyć się na poprawę kolokwium, a tych pod koniec semestru było mnóstwo, bo studiowałam jeden z bardziej wymagających kierunków — w jej towarzystwie można było przegadać godzinę i doba okazywała się być za krótka na zrobienie wszystkiego, co należy. Osoby o dwóch zupełnie różnych temperamentach zamknięte w jednym pokoju — tu muszę Was przestrzec, to nigdy nie kończy się dobrze :) Dlatego zawsze zwracajcie uwagę na to jaki jest ten współlokator i zastanówcie się będzie Wam to odpowiadać. Jeśli coś nie gra już na samym początku, to potem może być tylko gorzej.

W moim przypadku powiedzenie do trzech razy sztuka się sprawdziło. Obecnie jestem zadowolona zarówno z pokoju, który mimo tego, że trzyosobowy, jest duży i mam miejsce dla siebie, jak i ze współlokatorek. Wiadomo, że czasami zdarzają się napięcia czy kłótnie. Trzeba zdać sobie sprawę z tego, że funkcjonowanie wśród innych ludzi to często sztuka pójścia na kompromis - żeby się wzajemnie nie wykończyć psychicznie, trzeba mieć na uwadze nie tylko swoje potrzeby, ale też potrzeby innych i określić zasady, których będzie się przestrzegać. Mam tu na myśli chociażby określenie kolejki do sprzątania czy wyrzucania śmieci, ale nie tylko. Nieraz bywa tak, że jedna z nas z nas chce się uczyć, druga słuchać muzyki a trzecia przespać czy pogadać ze znajomymi. Wyjście wtedy jest tylko jedno — trzeba znaleźć rozwiązanie, które będzie odpowiadać wszystkim.

Gdy tak patrzę na to zdjęcie, stwierdzam, że nie jest ono całkowicie oderwane od rzeczywistości. w akademiku mimo zakazu naprawdę spotyka się zwierzęta i nie jest to wyjątkiem. Dwa pokoje na trzy w których mieszkałam były dzielone ze zwierzętami. No może nie były to żyrafy a chomiki :)

Niestety muszę powiedzieć, że w społeczności akademika zdarzają się też niemiłe incydenty jak na przykład kradzieże. Teraz się z tego śmieję, ale pamiętam, że rok temu nie było to takie zabawne. Zdarzyło mi się zostawić nowy garnek we wspólnej kuchni — w moim akademiku są dwie kuchnie na każdym piętrze — na mniej niż 24 godziny i miałam nauczkę, by już więcej tego nie robić. Ktoś go po prostu pożyczył. Na szczęście po tygodniu go odzyskałam, czy raczej znalazłam brudny w zlewie.

I jeszcze jedno — czasami bywa głośno. Kładziesz się do łóżka, żeby się wyspać przed egzaminem, a z klubu pod podłogą dobiegają odgłosy imprezy przedsesyjnej? I wtedy myślisz sobie: „jaka szkoda, że cały wieczór spędziłam z nosem w notatkach” albo... „w takich warunkach zaśnięcie to naprawdę sztuka”. No cóż, jak widać nie dla każdego. Czasami zdarzają się takie sytuacje, ale na szczęście na ogół zasypiam nim zdążę policzyć do dziesięciu. Ale to świadczy tylko o tym, że jestem wyjątkowym gatunkiem stworzonym do życia w akademikowych warunkach :D

Mimo tych wszystkich niedogodności, to jednak mieszkanie w akademiku tak naprawdę nie jest takie straszne jak się na ogół wydaje. Wszystkie mity na ten temat mają może ziarnko prawdy, co nie znaczy, że są całą prawdą i tylko prawdą. Kto nie spróbował, ten się nie przekona. Grunt to trafić na odpowiednie osoby. Dlatego taka decyzja może wydawać się ryzykowna, jeśli nie ma się nikogo znajomego do mieszkania razem. Jednak jest też szansa, że trafi się na kogoś miłego, a nawet kogoś, z kim można się zaprzyjaźnić czy po prostu wyżalić po ciężkim dniu na uczelni. Pod tym względem mieszkanie w grupie to duży plus - nigdy nie jesteśmy sami, zawsze znajdzie się ktoś, kto nas wysłucha.

I to dla mnie w ostatecznym rozrachunku zwycięża. Mieszkanie w grupie niesie ze sobą kłótnie czy spięcia - to oczywiste, nasze opinie różnią się od siebie w wielu kwestiach i trzeba to zaakceptować, nauczyć się współpracować i rozwiązywać problemy. Jednak atmosfera mieszkania w akademiku jest niepowtarzalna. Lubię wspólne wieczory, gdy wszystkie razem możemy po całym dniu zajęć porozmawiać o tym, jak ten dzień nam minął, czy ponarzekać na wykładowców i całą resztę świata. W akademiku jest też dość szybki obieg informacji, co czyni go dobrym ich źródłem. Mieszkając na osobności, na przykład na stancji nie wiemy na bieżąco o lokalnych wydarzeniach, nie znamy też w przybliżeniu realiów na najbliższe kilka lat, bo z opowiadań starszych kolegów i koleżanek można się dowiedzieć dosłownie wszystkiego.

Prawie zapomniałam. Jest jeszcze jeden plus mieszkania w akademiku. Przynajmniej w Olsztynie mieszkanie w akademiku na Kortowie to sąsiedztwo prawie wszystkich najlepszych klubów studenckich. Przynajmniej nie trzeba się obawiać, że po piwie nie trafisz do mieszkania. Nieocenione jest też to, jak blisko mam na zajęcia. Nie muszę nigdzie dojeżdżać, wystarczy, że wyjdę 10 - 15 minut wcześniej. Nie wspominam już o kosztach, bo to oczywiste, że pod tym względem akademik jest dobrym rozwiązaniem, nawet na studencką kieszeń.

Myślę, że nie jest to dobre rozwiązanie dla każdego. Mieszkanie w akademiku trzeba naprawdę lubić, bo czasami bywa ciężko. Za to na starość będzie co wspominać. w tym momencie chciałam jeszcze pozdrowić moją przyjaciółkę. Natalia, mam nadzieję, że w końcu się przekonasz 😊

Poniżej jeden z przykładów życia w akademiku. Myślę, że nie trzeba wspominać, że filmik oparty jest na faktach...

... mam rację? XD

A Wy co sądzicie na temat mieszkania w akademiku?