„Widzę tego pana, któremu udało się przysnąć na wykładach" - czyli co te studia robią z człowiekiem...

Taka refleksja nasuwa się chyba każdemu z nas tydzień przed sesją. Po tygodniu rycia w notatkach jestem tak wykończona, że nawet na pisanie nie mam siły. Gdy jednak patrzę na moje współlokatorki, to mogę się przekonać, że inni wcale nie mają lepiej, bo bywa, że kiedy ja już idę spać, one dopiero zaczynają naukę.

Dzisiejsza zerówka nie była prosta, no może dla kogoś, kto był w stanie w jeden wieczór zapamiętać kilkanaście abstrakcyjnych teorii i nazwisk, a do tego wszystkie pozostałe rzeczy z wykładów i ćwiczeń. Jest jeszcze druga możliwość, że ktoś uczył się na bieżąco, ale co do tego... oduczyłam się tego już na pierwszym roku studiów xd Są co prawda takie kierunki, na których bez tego człowiek sobie nie poradzi, ale u nas nauka na bieżąco się nie sprawdza. Wyjątkiem są jedynie właśnie takie wieczory, gdy musisz w kilka godzin nauczyć się całego materiału na egzamin, ucząc się wcześniej cały tydzień na inne zaliczenia. W zeszły poniedziałek miałam trzy ciężkie kolokwia, we wtorek — test z wykładów, a w piątek kolejny test. Na dokładkę w tym tygodniu dwie zerówki i prezentację do wygłoszenia. No cóż... przynajmniej nie mam czasu na nudę

Jest jeszcze druga kwestia. Dla mnie dużym wyzwaniem jest poświęcić całe popołudnie i wieczór na naukę. Do południa nie mogłam się skupić absolutnie na niczym, bo sama myśl, że tego dnia mam wygłosić prezentację, wywoływała u mnie stres. Chyba to też było powodem nieprzespanej nocy dzień wcześniej. Przebudziłam się o trzeciej nad ranem, długo nie mogłam zasnąć, a gdy już zasnęłam, śniły mi się dość nietypowe historie. Słyszałam jak moja współlokatorka odebrała telefon, porozmawiała chwilę z kimś, po czym zwyzywała go od zboczeńców i się rozłączyła. Ja natomiast w tym czasie... ćwiczyłam lewitowanie nad łóżkiem. Nie pytajcie, co brałam — jak moja współlokatorka, gdy jej opowiedziałam ten sen, bo nie podzielę się dilerem — zastanówmy się lepiej, co te studia robią z człowiekiem XD Prezentacja poszła mi dobrze, ale ocena mnie nie usatysfakcjonowała. Na szczęście mam sprawdzone sposoby na smutek — kawa i paczka ulubionych ciastek potrafią zdziałać cuda 😊

Najgorsze jest jednak skupienie się na nauce przez cały wieczór, gdy męczy cię świadomość, że w tym czasie można by robić milion innych ciekawych rzeczy, a twój messenger cały czas upomina cię, że masz nowe nieodczytane wiadomości. Można by w tym czasie przecież obejrzeć film, wyjść na piwo ze znajomymi, poczytać ulubioną książkę, napisać posta na bloga, czy cokolwiek innego, a nauka jest ostatnim, na co masz ochotę. 
    Przed egzaminem wypada się też porządnie wyspać. Niekiedy to bywa naprawdę wyzwanie, szczególnie, gdy mój pokój w akademiku znajduje się nad jednym z klubów studenckich, a stamtąd dochodzą odgłosy imprezy przedsesyjnej. Wtedy myślę sobie jak miło mogłam spędzić wieczór zamiast siedzieć nad książkami.

Czasami jednak mimo tych wszystkich przeszkód,  zdarza się nam zrobić ten wyjątek i przyjść przygotowanym na egzamin. Przynajmniej tak by się wydawało, dopóki... nie przeczytamy pierwszego pytania. Prawda? :)

Ja czasem mam wrażenie, że to jakaś niepisana zasada, by dołożyć studentowi akurat to, czego zapomni, lub myślał, że egzaminujący o to nie zapyta. Wczoraj pani prowadząca nawet posunęła się swego rodzaju groźby: „Tylko pamiętajcie, żeby zapisać numer grupy, bo jak będzie taka potrzeba... to pójdę do prowadzącego ćwiczenia i zapytam, co to za pacjent" XD Chodziło oczywiście o to, że jak komuś źle pójdzie, to będzie miał szansę przyjść na dopytkę i poprawić, jeśli z ćwiczeń ma wysoką ocenę, Jednak ci, którzy mają sprawdzoną strategię tworzenia własnych teorii, gdy zapomną tych wyuczonych, w tym również ja, mogli odebrać to jako groźbę :)

Pani prowadząca, wyjaśniając nam zasady zachowania się na egzaminie, powiedziała tak: "Nie rozmawiać, nie rozglądać się, a najlepiej zachowywać się jak na wykładzie: siedzieć, patrzeć się w pulpit i udawać, że nie słyszycie" Niestety, trzeba było tego przestrzegać, bo za każde przewinienie odejmowała całej grupie minutę pisania. Zdarzyło jej się jeszcze powiedzieć jeszcze kilka śmiesznych rzeczy, przez co atmosfera na egzaminie przestała być taka napięta:

„Ekonomia, rok drugi.. No tak, zgadza się, bo widzę tego pana, któremu udało się… przysnąć na wykładach” — i tu rzuciła wymowne spojrzenie w stronę kolegi.

„Świeżutkie, wczoraj drukowane” - powiedziała, głaszcząc kartki z testami przed ich rozdaniem nam – „przecież nie dałabym wam czegoś przeterminowanego i z zeszłego roku” - zapewniła.

To zabawne podejście pani prowadzącej sprawiło, że siedząc w tej sali człowiek sam nie był pewny, czy się śmiać czy płakać, bo z jednej strony pytania wymagały dużej ilości wiedzy, ale pozostawała nadzieja, że jeśli komuś się nie uda, to tylko zerówka - można jeszcze przyjść na egzamin.

Po tych wszystkich trudach z sesją związanych czekają nas dwa tygodnie ferii, więc mimo wszystko warto się pomęczyć. Bardzo cieszy mnie myśl, że w końcu będę miała czas na te wszystkie rzeczy, których do tej pory nie zdążyłam zrobić. Trochę ponarzekałam, co studia robią z moim życiem, ale myślę, że teraz już nie chciałabym ich zamienić na żadne inne.